Spotkasz go w torbach, pokrowcach i kanapach. Jest więcej niż prawdopodobne, że masz go w swoim domu. Wigofil czarny, biały lub kolorowy – bo to o niego  tutaj chodzi – zastosowanie ma bowiem bardzo szerokie. Czym dokładnie jest omawiana tkanina? Z czego się ją wytwarza? Jaka technologia jest potrzebna do produkcji. I w końcu: gdzie stosuje się powyższy rodzaj flizeliny?

Tkanina wigofil. Jak powstaje?

By stworzyć wigofil tapicerski niezbędne jest użycie włókien polipropylenowoych. Dlaczego właśnie ich? Ponieważ jest to bardzo wytrzymałe tworzywo, którego zaletami są także łatwość w przetwarzaniu, niewchłanianie wody, niewielka waga oraz świetna odporność chemiczna na kwasy, zasady czy rozpuszczalniki.

By powstał mocny wigofil 150 lub dowolny inny jego rodzaj stosuje się technologię spoubond. Syntetyczne włókna chemiczne są tu tworzone w procesie przędzenia polimeru. Ich wiązanie następuje od razu po ukształtowaniu w siatkę w procesie wirowania. Dzięki temu cała produkcja odbywa się szybko i w łatwy sposób, bez konieczności zwijania włókien, ich późniejszego cięcia, umieszczania w opakowaniach, przewożenia, mieszania oraz ostatecznego czesania.

Inne nazwy, jakie stosuje się na powyższy materiał, to flizelina, włóknina łaska oraz włóknina polipropylenowa.

Wigofil z klejem i bez kleju – zalety

Jak na wysokiej jakości tworzywo sztuczne przystało, powyższa tkanina ma bardzo wiele zalet użytkowych. Wśród nich na podkreślenie zasługują zwłaszcza:

  • duża wytrzymałość – zwłaszcza na rozrywanie, rozciąganie oraz rozrywanie;
  • odporność ogniowa – przy kontakcie z ogniem wigofil samoprzylepny nie pali się, a topi;
  • miękkość w dotyku;
  • brak tendencji do strzępienia się;
  • świetna przepuszczalność powietrza;
  • dobry poziom przepuszczania pary wodnej.

Wielu klientów pyta też o to, czy włókniny wigofil można prać. Owszem, można to robić. Jednak najlepiej zdecydować się w tym wypadku na programy o niskiej temperaturze (30-40 stopni Celsjusza) i małej prędkości wirowania (400-600 obrotów na minutę). Powyższego materiału nie może mieć jednak bezpośredniego kontaktu z gorącą stopą żelazka, gdyż może doprowadzić to do stopnienia się wigofilu. Jeśli koniecznie chcemy go rozprostować, najlepiej najpierw polać mocno wodą, powiesić na sznurku i dokładnie wygładzić dłonią. Później na tkaninę kładziemy bawełnianą ściereczkę i całość prasujemy żelazkiem o niskiej temperaturze stopy.

Popularne rodzaje wigofilu

Flizelina polipropylenowa w pierwszej kolejności jest dzielona ze względu na jej gramaturę. Dostępne jej wartości to od 15 do 180 gram na metr kwadratowy. Najcieńszy wigofil jest bardzo lekki i miękki, ale po pewnym czasie może dojść do jego delikatnego mechacenia się. Średnia grubość (do 100 gram na metr kwadratowy) to już zdecydowanie większa sztywność i mniejsze ryzyko zmechacenia. Natomiast bardzo gruby wigofil 180 to tkanina wyjątkowo sztywna, właściwościami zbliżona niemal do plastiku.

Inny podział włókniny polipropylenowej dotyczy dodatkowych właściwości jej nadawanych. Wersje samoprzylepne będą posiadały na spodzie klej z ochronną warstwą papieru, co zagwarantuje zwiększoną sztywność cieńszych wersji produktu. Jeśli natomiast na jednej ze stron materiału naniesione zostaną silikonowe kropki, wtedy zyska on właściwości antypoślizgowe.

Wigofil – zastosowanie na co dzień

Ilość zastosowań powyższej flizeliny jest o wiele szersza, niż może nam się wydawać. Najcieńsze wersje chętnie używane są przez tapicerów, jako tkanina osłonowa czy podbicie w wykonywanych przez nich meblach. Ten typ znajduje także zastosowanie jako wigofil medyczny, do produkcji strojów ochronnych i podstawowych maseczek izolujących.

Wersje o grubości średniej spotkamy także w meblarstwie, ale już nie tylko jako podbitkę, ale i w formie kieszeni na sprężyny materaców, wyściółki, pikowania dla obiciowych tkanin czy antypoślizgowej warstwy umieszczanej między obiciem a pianką tapicerską.

Materiały o najwyższej gramaturze – wigofil 100 i grubszy – to z kolei perfekcyjne usztywnienie torebek, toreb i portfeli, doskonała tkanina bazowa na torby zakupowe wielokrotnego użytku czy w końcu włóknina, z której wykonuje się różnego typu pokrowce na ubrania.